Sevgili Fikret Başkaya hocanın bana gönderdiği “Kapitalist Devlete dair kısa not” adlı analizi okuyunca hem konuyu işlemeyi hem de başlığı bu şekilde atmayı uygun gördüm.
Yine analizi okurken aklıma, şu an içeride olan, tüm AİHM ve AYM kararlarına rağmen adeta bir siyasi rehine gibi kodeste tutulan HDP eski Lideri Selahattin Demirtaş geldi sözleri geldi.
Tabi Demirtaş cezaevinde tutuldukça hem AB’nin, hem AB Güvenlik Konseyi, hem ABD ve hem de uluslararası toplumun şimşeklerini üzerine çeken iktidarın umurunda değildir.
Çöken ekonomi, paramparça olan aileler, yoksulluktan, atanamadığı için intihar eden gençler de iktidarın umurunda değil.
Düşman hukuku, intikam ve kinle adalet sağlanamaz, tam tersine ülkeye, millette, millettin çocuklarına, çocuklarının geleceğine büyük bir darbe vurur.
Şimdiye kadar defalarca darbe vurduğu ama hiçbir zaman düşman hukuku ve intikamcı adaletten vazgeçilmediği gibi…
Ne demişti Demirtaş:
“Kutsal olan devlet değildir, kutsal olan insandır. İnsanın onurudur. Dünyanın en büyük katilleri devletlerdir. Ne kutsallığı?” demişti.
Peki Demirtaş haksız mı?
Asla!
Şimdi hem Demirtaş’ın ve hem de Fikret Başkaya hocanın düşüncelerini deşelim.
Yüz yıldır bu devlet kendi çocuklarını yemedi mi?
Yüz binlerce fidan, sağ-sol, Türk, Kürt, Alevi, Sünni kavgalarıyla vatan toprağının altına girmedi mi?
Milyarlarca dolarlık servet dağlarda, ovalarda heba olmadı mı?
On binlerce aile paramparça olmadı mı?
Oldu!
O zaman nerede kaldı devletin kutsallığı?
Yakın tarihte cemaat ve tarikatların rant kavgasından ötürü 15 Temmuz Darbesi yaşandı. Aynı kaderi paylaşanlar, aynı yağmurun altında ıslananlar öyle birbirlerine düşman oldular ki, kundaktaki bebeklerine bile acımadılar.
Güçlü olan güçsüzü olanı hem terörist ilan etti, hem de cehennem üstüne cehennem yaşattı.
Bu kavgaya, ağır insan hakları ihlallerine karşı çıkanlar da güçlülerin gazabından kurtulmayarak ya Fetöcü ya da PKK’lı ilan edilerek linç edildi, kodeste atıldı, açlığa mahkum ederek elinden işini, aşını ve hayatını aldı.
Sadece ben bir birey olarak bu haksızlıklara karşı çıktığım için atanmaya hak kazandığım TRT World’e atanmadığım gibi bide üzerinden fişlendim. Davam AİHM’de.
28 Şubat sürecinde fişlenip kazanmama rağmen atanmamın engellendiği gibi. İktidarlar değişse de rejim asla değişmiyor. Zihniyet hiç değişmiyor.
Yüz binlerce insan hiçbir mahkeme kararı olmadan aşından, işinden, hayatından oldu. Cezaevleri kadın, çoluk-çocukla doldu. Her gün ya bir KHK’lı intihar ediyor, ya hastalıktan ölüyor ya da iş kazasından hayatını kaybediyor.
Hangi kutsal devletten söz edilebilir ki?
Her şeyin üzerini dini sözlerle soslayarak tüm mezalimliklere meşruiyet sağlanmaya çalışılıyor, hepsi bu.
İç/dış denetim yok, tüm kurumlar çökmüş, hırsızlık, yolsuzluk cenneti bir ülke. İktidar yolsuzluğa saplanmış, yavrusu Ana Muhalefet ve bağlı belediyelerde yolsuzluk cennetti olmuş.
Gazeteci Tamar Tanrıyar bir buçuk aydır kendi programında Ana Muhalefet Lideri Özgür Özel’in aday yapma karşılığında Antalya Büyükşehir Belediye Başkanı Muhyettin Böcek’ten 20 milyon dolar aldığını iddia ediyor. Özel’den tık yok, ne dava açıyor ne de açıklama yapıyor. Kurultay deseniz zaten şaibenin dibini yaşıyor.
Nerede kaldı devletin kutsallığı?
Fikret Başkaya “kutsal devletle” ilgili diyor ki;
“Türkiye Cumhuriyeti Osmanlı imparatorluğunun devamıydı.
Osmanlı’da devlet kutsaldı, onun doğrudan devamı olan “cumhuriyet döneminde” daha da kutsal.
Devletin kutsal sayıldığı yerde ‘gerisi teferruattır denir. Geride kalan yüzyıllık tarih kitle katliamlarının, siyasi cinayetlerin, darbelerin, işkencenin, yasakların, yok saymanı tarihidir.
Velhasıl modernlik, ilericilik, çağdaşlık retoriğinin reel bir karşılığı yoktu.
Türkiye’nin tarihinde hiçbir zaman bir aydınlanma devrimi, modernite devrimi yaşanmadı. Eski rejimin geleneksel ideolojisiyle cepheden bir hesaplaşma olmadı. Devlet-halk yabancılaşması ‘cumhuriyet döneminde’ de kaldığı yerden devam etti.
Gerçek durum öyleydi ama retorik farklıydı.
Geride kalan dönemin siyasi iktidarları halk tarafından gelen hiçbir demokratik talebe olumlu cevap vermediler.
1945-50 sonrasında oynanan ‘demokrasi oyunu’ kitleleri aldatmanın, oyalamanın ötesine geçemedi.
İmparatorluğun tebaâsı, Padişahın kulu, bir cumhuriyetin yurttaşı olamadığı için.
Bizde ortalama bilinç de yurttaş bilinci değil, mülteci, muhacir, sığıntı, misafir bilincinin ortalamasıdır.
Aksi halde Türkiye bu günkü sefil durumda olur muydu?
Bağnaz resmî tarih ve resmî ideoloji, toplumun kendisi hakkında “düşünmesini engelledi.
Anaokulundan üniversiteye dayatılan tedrisat (eğitim), insanların düşünce yeteneğini dumura uğrattı. Eleştirel düşüncenin yasaklandığı durumda da işlerin sarpa sarması kaçınılmazdı. Bidayetten itibaren eleştirel düşünce yasaklandı, lânetlendi.
Bu ülkenin en değerli yazarları, şairleri, sanatçılar bilim, insanları, gazetecileri, devrimcileri, sosyalistleri. Katledilmedikleri zaman, işkencelere maruz kaldılar, zindanlara atıldılar, aç ve işsiz bırakıldılar, ilticaya zorlandılar.
Aslında söz konusu olan bir “faili meçhul” (aslında doğrusu faili devlet) cinayetler “cumhuriyeti”
Oysa, özgür düşüncenin, özgür tartışmanın yasaklandığı bir toplum önünü göremez, yolunu bulamaz çürür ve çöker.
Şimdilerde Türkiye’nin içine sürüklendiği sefil durum ne demek istediğim hakkında bir fikir verecektir.
Tarih boyunca egemen olan sınıflar, yeni, orijinal, aykırı düşüncelerin ortaya çıkıp geçerli egemen ideolojiyi aşındırmasını, hâkim paradigmada gedik açmasını engellemek istemişlerdir. Yeni ve aykırı düşüncelerin egemen ideolojide açtığı gediğin büyümesinden korkmuşlardır ve bu yerinde bir korkudur. Bu durum bir başka açıdan da önemlidir; her türlü sömürü, baskı ve zulüm düzenini ayakta tutan, sadece ve esas itibariyle kaba kuvvet, çıplak şiddet değildir.
Egemenliği asıl ayakta tutan ideolojik egemenliktir, ideolojik köleliktir, gönüllü kulluktur. Buna ‘gönüllü kölelik’ veya ‘gönüllü kabullenme’ de diyebilirsiniz. İşte, gönüllü köleliği sağlayan da ‘ideolojik yabancılaşmadır’. Başka türlü ifade etmek istersek ‘yanlış bilinçtir’. Yanlış bilinç, ezilen ve sömürülen kitlelere, geçerli egemenlik ilişkilerini kabullendirmek ve onların kendilerini ezen rejimin niteliğini, sömürü, bağımlılık ve hakimiyet ilişikleri bütününü sorgulamasını ve kavramasını engelleme amacıyla oluşturuluyor.
Kapitalist toplumda devletin üç işlevi vardır:
1. Sermayenin hareketine uygun koşulları oluşturmak;
2. Özel sektör [sermaye] tarafından asgari düzeyde bile karşılanması mümkün olmayan ‘kamu hizmetlerini’ sağlamak;
3. Zenginleri yoksullardan korumak…
Neoliberal küreselleşme çağında durum değişti. A’dan Z’ye her şey özelleştirildiğine, bir kâr aracına dönüştürüldüğüne, kamu hizmetleri budandığına, müştereklerin’ de (ortak yaşam alanları ve kaynakları) yerinde yeller estiğine göre, artık devletin işlevi ikiye inmiş bulunuyor.
Sermayenin sömürü, yağma ve talan koşullarını oluşturmak ve zenginleri yoksullardan korumak! Dünyada ve Türkiye’de 1980 sonrasında olup-bitenleri hatırlamak ne demek; istediğimi anlamaya yeter.
Devletler artık toplumu kanını emen vampirlere dönüşmüş bulunuyor.
Hükümetler münhasıran küresel oligarşiler koalisyonunun hizmetinde.
Artık Dünya şirketlerin, sermaye baronlarının dünyası.
Her ülkenin oligarşisi küresel oligarşinin bileşeni ve halk düşmanı, doğa düşmanı, insanlık düşmanı cephede yer alıyorlar. Tabii bu arada vatan-millet, milliyetçilik, ‘yerli-milli, büyüme, kalkınma, nurlu gelecek nutukları’ da atılmaya devam ediyor.
Sabahtan akşama milli marş okusa, ‘bir karış toprağımızı vermeyiz’ nutukları atsa neye yarar.
Bir kere toprağın altı-üstü çoktan “yerli-yabancı” sermaye tarafından gasp edildikten sonra…” diyor Fikret Başkaya hoca…
Yorumlar
Kalan Karakter: